dag van uitersten..

Ik heb zojuist iemand zien doodgaan..

Het spijt me dat ik jullie hier mee lastig val, en als je het niet wilt lezen moet je dat gewoon niet doen, maar ik moet dit toch even kwijt..

Het was een dame van 74 jr. Er zou een pacemaker (duits: schrittmacher :-)) geplaatst worden, ze lag al aan de beademing op de IC, aangezien ze 2 wkn geleden aan een aneurysma van haar aorta abdominalis (levenbedreigende situatie)geopereerd was. Direct na aanvang van de operatie bleek dat haar hele buik vol zat met ontlasting en pus. :-( Haar colon bleek necrotisch en geperforeerd (voor de leken: de dikke darm was deels afgestorven en dus kapot gegaan). Met spoed werd er een algemeen chirurg bijgeroepen, want de vaatchirurgen wisten hier natuurlijk geen raad mee. Prof. Balogh (mijn überheldin van de anesthesie) schudde al meteen haar hoofd en zei dat de vrouw het niet zou gaan halen. De chirurgen begonnen moedig en rustig, maar al snel kwam er paniek in de tent en werd er van de een naar de ander geschreeuwd (meestal geen goed teken). Wat was ik blij om aan de andere kant van het groene doek te staan!! Hoewel de chirurgen door bleven gaan, was voor ons al duidelijk dat het een hopeloze zaak was. (Voor de medici: mw. had intussen een HF van 150/min en een RR van 35/30 en geen pols of meetbare saturarie meer). Na de chirurgen enige tijd aan te hebben laten modderen, opperde Prof. Balogh de mogelijkheid om de operatie af te breken, en zo geschiedde het. Maar het is niet zoals in ER, dat de pt dan ook direct dood is. Pas een half uur later hield haar hart er ook mee op. Er werd een dominee (of hoe heet zo'n man van de katholieke kerk?) bijgeroepen, aangezien Oostenrijk een erg katholiek land is. Deze lieve man kwam al snel opdraven met zijn bijbel en zijn kruis en zijn wijwater (verbetering: ik lees net op wikipedia dat het gezegende olijfolie is: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ziekenzalving). Mw. werd een kruis naast haar hoofd gelegd en haar werden de laatste sacrementen voorgelezen. Toen kwam al t OK personeel om haar bed staan en zeiden ze met zn allen het "onze vader" in het duits. Ik als "heiden", murmelde maar wat mee en probeerde zo goed als het ging een kruis te slaan (van boven naar onder, van links naar rechts?). Tot slot moest iedereen zn vinger in de olijfolie dopen en er een kruisje mee maken op haar voorhoofd, haar kin en haar borst. Wat een ritueel zeg! Zoiets had ik nog nooit meegemaakt!! Toen hebben we haar naar de IC teruggebracht en ben ik naar huis gegaan. Wat een dag.. Op dit soort momenten vind ik het niet fijn om hier alleen te zijn.

Ook nog wat vrolijks, want het leven is ten slotte geen drama :-) Vanochtend bij de eerste pt mocht ik, nadat ik de monitoring had aangesloten, de narcose inleiden door een viertal stofjes in het infuus te spuiten. Toen mocht ik zelf intuberen (de beademingtube in de luchtpijp schuiven) en met enige aanwijzingen lukte dit, helemaal zelf!!! Daarna heb ik de status geschreven en het verloop van de operatie op de status bijgehouden. Cool, ik voelde me net een echte anesthesist!! :-D
Wat ik fijn vind aan anesthesisten, is dat ze bijna nooit in paniek raken en altijd vriendelijk blijven. Veel beter dan chirurgen!!

Tot hier maar weer eventjes.. Ik hoop dat ik jullie niet teveel heb geshokkeerd met mn verhaal..

Liefs, Siui