De wandelschoenen aan en op zoek naar adrenaline

Hoi allemaal!

Op de vooravond van ons vertrek toch nog even een berichtje..

Vanuit Murcheson zijn we naar het Abel Tasman NP gereden. We brachten bijna de hele middag door met het zoeken naar de fijnste BPer. Uiteindelijk belandden we in een lodge in het pitoreske strandstadje Kaiteriteri, waar we voor een bodemprijs een top hotelkamer met zeezicht en minibar bemachtigden. Aan het eind van de dag begon de zon weer te schijnen, waardoor het zand in goud leek te veranderen..

Voor de volgende dag hadden we onze eerste grote wandeling gepland: 25 kilometer wandelen in het Abel Tasman NP, een natuurgebied dat bekend staat om zn regenwoud en gouden stranden. We lieten ons ’s ochtends door een watertaxi halverwege het park afzetten en liepen vandaaruit terug. Om met droge voeten op het strand te komen werden we door een stoere kiwi door de branding gedragen ;) Het hele park maakte niet zoveel indruk op ons in vergelijking met wat we al gezien hadden, misschien tevens door het regenachtige weer. Toevallig werd er die dag ook een marathon in het park gehouden: 42 km rennen over een zandpaadje in heuvelachtig terein (de snelste deed er een luttele 2,5 uur over!!!). Na een tijdje begonnen de hardlopers ons in te halen en moesten we steeds aan de kant springen om ze erdoor te laten.. Niet heel ontspannen lopen dus. Na een kleine 8 uur lopen waren we behoorlijk moe en stram toen we weer in de bewoonde wereld kwamen. Gelukkig is Jorieke een gediplomeerde maseuse, zodat SiuSan met soepele kuiten om 20.30 kon gaan slapen..

De volgende ochtend reden we via de Marlborough Sounds naar de veerboot in Picton, een race tegen de klok over een bochtig bergweggetje langs prachtige baaien. Het was heerlijk weer, dus we brachten het grootste deel van de tijd op de ferry door op het dek in het zonnetje. In Wellington bezochten we het Te Papa museum, waar we van alles leerden over hoe de mens New Zealand heeft verpest door alle oerwoud te kappen en allerlei dieren te importeren die het land kapot maken en alle lieve kiwi’s opeten (sniff..). Ook kwamen we voor het eerst in contact met de Maori cultuur (iets wat we tot nu toe min of meer hebben genegeerd, omdat we het niet zo interessant vonden).
’s Avonds reden we naar reis-kennis Erin, die aan het strand boven Wellington woont. We mochten bij haar komen logeren en we gingen samen met haar uit eten (Erg lekker! Jorieke at haar eerste NZse lammetje en ik at een lasagna met pompoen en spinazie).

Maandag maakten we flink wat kilometertjes naar Lake Taupo. Onderweg kwamen we langs een NLse windmolen, waar ze allerlei NLse voedingswaren (hagelslag, speculaas, brinta, jammie jammie jammie!!!) verkochten. We spraken Nederlands met een kiwi die al 50 jaar in NZ woont, grappig!
In Turangi vonden we een erg relaxte BPer. Eigenaar Rob en zijn schaap/hond Mogwai hielpen ons nog diezelfde middag aan een spectaculair uitje: skydiven!!! Een vliegtuigje bracht ons tot 15 000 feet (3,5 km?) hoog en daar sprongen we met een man en een parachute op ons rug gebonden uit het vliegtuig. De vrije val duurde bijna een minuut, een periode die de meeste skydivers gebruiken om gekke bekken te trekken naar de cameraman, maar arme SiuSan vergat dit alles en bleef erg serieus de banana positie aanhouden. Jorieke stortte echter als een ware superman voorbij de diepte in. Bizarre ervaring. Maar zodra de parachute openging was het vredig en kalm en één en al genieten van het uitzicht en het besturen van een parachute. Jorieke haar schoen ging halverwege de vrije val los, maar gelukkig kon ze hem veilig mee naar beneden nemen..

Toen was de dag aangebroken om in de voetstappen van de “Fellowship of the Ring” te treden.. Turangi ligt namelijk naast het Tongariro NP, dat bestaat uit 3 actieve vulkanen, waarvan er één beroemd is geworden als Mount Doom in de “Lord of the Rings” film. Als 2 kleine hobbits klauterden we achter onze eigen Gandalf (gids Stue) aan over het vulkanisch gebied. Het begin van de wandeling liepen we vooral over oude lava. Maar hoe hoger we kamen, hoe meer sneeuw er om ons heen was. Uitgerust met een pikhouweel en krammen onder onze voeten liepen we door de sneeuw en over het ijs. Het uitzicht was echt heel erg mooi! We liepen over de besneeuwde krater van één van de vulkanen. Toen we even later pauze namen en op de stenen grond gingen zitten, werden we verrast doordat de grond warm was en er overal om ons heen stoom uit de grond kwam. Het was een bijzondere en erg mooie wandeling (nieuw hoogtepunt op het Noordereiland).

Woensdag reden we richting Rotorua. Onderweg stopten we voor het optreden van de lokale Maori kindjes, die Maori liedjes zongen en daar dansjes bij deden. We waren de enige toeristen, dus dat was wel bijzonder. Daarna reden we nog langs een waterval en een thermisch gebied, waar de vulkanische activiteit continu aan de oppervlakte zichtbaar is. Borrelend water, geisers, gekleurde ‘silica’ (geen idee wat het precies is en hoe we het moeten vertalen). Bijzonder.
Uiteindelijk reden we naar het toeristische Rotorua, de stad van de vulkanische parken, waar het continu naar zwavel stinkt. Daar dipten we ons in de warme thermal pools van de Polynesian Spa om even bij te komen van alle activiteiten van de afgelopen dagen.

De volgende dag besloten we snel uit de stank en de iets te hippe BPer weg te gaan en reden we naar het surfstadje Raglan aan de westkust. Onderweg kwamen we langs een geinig stadje, waar ze allerlei uithangborden en zelfs hele gebouwen hadden vervaardigd uit golfplaat. De tourist information was in een gigantische hond gevestigd, naast het schaap, waar de wolwinkel in zat. De eerste keer dat we verrast waren door de charme en creativiteit van een stadje.
De BPer in Raglan is erg mooi en de sfeer is ontspannen en gezellig (in de binnenplaats hangen hangmatten en een schommelstoel, er is een hot tub en een sauna en er worden zelfs koekjes gebakken in de gezamelijke keuken). We waren op slag verliefd en besloten hier maar wat langer te blijven, hoewel we de enige niet-surfers zijn.

Gisteren was SiuSan jarig, wat we vierden door lekker in het zonnetje te ontbijten met een gebakje en een vruchtensapje. Daarna bakte Jorieke zelfs een ware verjaardagstaart (carrot-cake)!!! ’s Middags maakten we een uitstapje naar de Glowworm Caves in Waitomo. Daar daalden we gekleed in een wet-suit en uitgerust met een “tube” via een klein stroompje af in een gigantisch grottenstelsel. We liepen door het water, sprongen van kleine watervallen af en dobberden in onze tube als het water wat dieper was. Toen we onze lampjes uitdeden en naar boven keken verscheen er een sterrenhemel, bestaande uit glowworms. Dat zijn eigenlijk helemaal geen wormen, maar maden van één of andere schimmelvlieg, die lichtgevende poep produceren en zich na 6 maanden verpoppen om vervolgens als mondloze schimmelvlieg 2 dagen achter elkaar de liefde te bedrijven met een andere schimmelvlieg en dan dood te gaan. Los van dit droevige bestaan waren ze geweldig om naar te kijken!!
In het donker reed SiuSan terug over een bochtige gravelroad (dat was mn 2de verjaarskadootje van de dag). Jorieke vond het iets minder leuk, maar kon toch enthousiast zijn over de 5 possums, 2 konijnen en 1 egeltje, waar we net niet over heen reden.
Met grote dank aan Jorieke en ook aan alle mailtjes/smsjes/telefoontjes van jullie was mijn eerste verjaardag in het buitenland een erg leuke dag!

Vandaag is al weer onze laatste hele dag hier aangebroken, die we gebruiken om lekker rond te hangen en niets te doen. Morgen rijden we op ons gemakje naar Auckland, waar we gaan proberen nog wat Icebreaker te shoppen en dan om 23u in het vliegtuig gaan stappen..

Tot snel ziens in Nederland!!!

Groetjes, Jorieke en SiuSan

ps. In Raglan was geen internet, dus intussen zitten we in een inet cafe in Auckland, waar we onze laatste uurtjes voor vertrek doorbrengen.