Lente in New Zealand!!

Hi-aaaa!! (NZ voor “hoi”)

Pas een paar daagjes na ons vorige bericht, maar al weer zoveel gezien en te vertellen..

Afgelopen donderdag hebben we een prachtige wandeling gemaakt op de Coromandel Peninsula: vanaf Cook’s Beach (waar captain Cook ooit voor het eerst een koloniale voet op NZse bodem zette) via Lonely Beach (verlaten bounty beach strandje oftewel toppunt van romantiek, jammer dat er geen mannen waren) naar de Shakespeare Cliff (mooi uitzichtpunt). Daarna nog een tweede wandeling naar Cathedral Cove, een erg bijzondere rotsformatie, die nog mooier was door het witte strand, de blauwe zee en alle kleine eilandjes voor de kust. Het weer was UITERAARD supermooi, dus we konden in ons t-shirtje op het strand liggen om van al dit moois te genieten.. Eind van de middag reden we naar The Hot Water Beach: een strand dat door “thermal activity” wordt verwarmd. Populair onder de toeristen, omdat je er een kuil kunt graven, die zich met warm water vult en je zo dus je eigen jacuzi creëert. Op sommige plekken was het zo heet dat je voeten zouden verbranden als je niet snel even zou gaan verliggen. Wij hadden uiteraard ons eigen schepje meegebracht om zo op z’n duits een mooie kuil te graven en daar vervolgens als een stel varkens in te gaan rollebollen (maar we hebben nog geen varkensgriep opgelopen).

Vrijdag stonden we bijtijds op, want we hadden het fanatieke plan bedacht om “even” naar Wellington te rijden (het zuidelijkste punt van het Noordereiland, dus ongeveer 700 km rijden). De eerste uren reden we over bochtige bergweggetjes. Ik begin er steeds meer lol in te krijgen om over de bergweggetjes te crossen als een echte race-coureur (nee hoor, geen zorgen maken papa!). En zelfs Jorieke begint het rijden leuk te vinden! Het landschap bleef erg indrukwekkend. In Tauranga maakten we een stop om een tante van Jorieke op te zoeken. Tante Riet verwende ons met muffins en scones, die ze in een handomdraai vers gemaakt had. Verder bleek ze een ervaren wereldreizigster te zijn, waar wij nog een puntje aan kunnen zuigen. Haar huis keek uit over de baai van Tauranga, oftewel super! Daarna stapten we snel in de auto voor de resterende 500 km. Onderweg kwamen we langs het stinkende Rotorua (de stad van de vulkanische warmwaterbronnen) en Lake Taupo (een supergroot meer). Vervolgens reden we langs de 3 vulkanen, waarvan er 1 beter bekent is als “Mount Doom” uit Lord of the Rings. De rit was redelijk te doen, totdat het donker werd, we wederom op bergweggetjes aankwamen en het ook nog eens begon te regenen, waardoor we steeds een seconde verblind werden als er een tegenligger aankwam. Gelukkig durfde SiuSan de uitdaging aan (Jorieke eigenlijk niet), maar na een culinaire stop bij McDonalds had ook Jorieke frisse moed verzameld voor het laatste stuk. Om 21.30 kwamen we doodmoe in Wellington aan. Gelukkig bleek onze BPer daar een broedplaats voor de alternatieve (oftewel blowende en drinkende en feestende) jeugd te zijn. Maar goed, we hadden in ieder geval een bed (en wel op een mannenslaapzaal met 6 paar stinkende mannen en mannenschoenen en geen raampje voor frisse lucht). Het feesten ging de hele nacht door, dus we sliepen ge-wel-dig!.

Zaterdag stonden we om 6.00 op om de ferry naar het Zuidereiland te nemen. We namen een duitse liftster mee. De tocht met de ferry was bijzonder mooi en we hadden UITERAARD stralend mooi weer! Dus we zaten de hele weg buiten in het zonnetje zonnebrand te smeren en van de prachtige “Sounds” (fjorden) te genieten. Aangekomen in Picton werden we verrast door een Nlse bakkerij. We genoten even van het uitzicht aan de haven en reden toen verder via de oostkust richting Kaikoura. Weer een prachtige rit met uitzichten op zowel de besneeuwde bergen als de oceaan (tegelijkertijd)!!! In Kaikoura vonden we de beste BPer tot nu toe: gezellig, schoon, ruim en het gebouw zag er zelfs niet afstotelijk uit (zoals de meeste architectuur in NZ wel is). We reden nog naar de zeehonden kolonie, maar helaas waren er van de duizenden zeehonden maar 6 aanwezig (de rest was met vakantie?). Daar ontmoetten we een braziliaanse jongen en zijn moeder, die een lift nodig hadden en ook nog eens onze directe buren in het hostel bleken te zijn. De rest van de avond brachten we in de huiskamer door met de sexy, braziliaanse tandarts (SiuSan kon het er wel op), die ons van allerlei interessante tandheelkundige weetjes wist te voorzien. Ook de canadese fysiotherapeute en de britse (culinair zeer kundige) dokter hingen aan zijn lippen. Een gezellig medisch avondje dus ;) Nee hoor, we hadden ook zat normale gesprekonderwerpen, zoals drugs, spirituele ervaringen, het drinken van urine en het participeren aan half naakt jelly wrestling als bijbaantje.

Vandaag was het dan tijd voor een nieuwe ervaring: Whale Whatching. Met een boot gingen we de oceaan op, op zoek naar Sperm Whales (vraag niet waar de naam vandaan komt). Toevalligerwijs is de baai van Kaikoura de natuurlijke “hunting area” van deze beestjes, die tot 20 m lang kunnen worden. Van te voren werden we wel gewaarschuwd dat de oceaan een beetje ruig was, vanwege een opkomende storm. Jorieke nam zowaar een anti-zeeziekheid tabletje, maar verkleurde toch al snel in alle kleuren van de regenboog (met name wit). SiuSan ging wel het dek op. Na een dik half uur rondvaren kwam er eentje naar het wateroppervlak. Helaas zie je minder dan 5% van het lichaamsoppervlak, maar het was toch behoorlijk cool om dan eindelijk een keer een echte walvis van dichtbij (20 m?) te kunnen zien, al water opspuitend (misschien vandaar de naam?! ;) ). Het wás UITERAARD prachtig weer, tot er een windwaarschuwing kwam en we acuut terug naar de kust moesten. De rest van de dag brachten we door met shopping :D We kochten warme kleren (van echte Merino wol gecombineerd met de vacht van de alom gehate “possum” (buideldier dat door die rot-Aussies is ingevoerd en het hele oerwoud opeet) en souvenirs..

Nu gaan we aan tafel, want hostel-genote Erin uit Canada heeft traditioneel New Zealands voor ons gekookt!

See-aaaaaaaa!!! (NZ voor “doei”)

Jorieke & SiuSan