Oud en Nieuw en cultuurshock..

Vrijdag was het weer zo ver.. We moesten ons paradijs verlaten :-( :-( :-( Met de gedachte dat dit wrs de laatste keer in ons leven was dat we deze hemelse plaats zouden aanschouwen, genoten we nog even van een vruchtensapje onder een parasol met uitzicht op zon, zee, strand en rare surfers.
Om 14.30 vertrok onze shuttle bus naar Maputo. We waren de enige idioten die oud en nieuw niet in Tofo gingen doorbrengen, dus hadden we de minibus voor onszelf! Dat was wel erg relaxed, lekker de ruimte. De chauffeur was ook relaxed, hij had er lekker de vaart in en racede ons met 120 km/h naar Maputo. Dat was wel weer even wat anders dan in de Oliviera's bus, die niet harder dan 80 km/h kon. We deden er dus ook relatief snel over. Na 7 uur in slaap vallen en wakker schrikken en na een paar bijna dood ervaringen kwamen we dan toch heelhuids in Maputo aan. Fatima's Place had dezelfde easy going sfeer als Fatima's Nest in Tofo, maar wel n stukm kleiner en het uitzicht, tja, laat ik dat maar niet eens gaan vergelijken..
Ook dit hostel deed ons aan Lowlands denken met gratis 24 uurs muziek op nog geen meter van ons bed ;-) Tegen de tijd dat we in NL terugkomen slapen we overal doorheen!
Volgende dag scoorde ik een gids, die ons voor het angstaanjagende bedrag van 4 euro pp wel even alle highlights van de stad zou laten zien. Ter info, Maputo is de hoofdstad van Mozambique met 6 miljoen inwoners ofzo (denkt ML) en een van de weinige goed bereikbare en "toeristische" plaatsen in t land. We zagen oa. het hoogste gebouw van de stad (en het land). Dit collosale gebouw komt ongeveer overeen met de afmetingen van de IBB flat :-p Wat ons wel opviel was dat de veiligheid in Mozambique veel beter is! Je kunt daar gewoon over straat lopen zonder de hele tijd op je spullen te letten. Heerlijk! Verklaring van ML: Iedereen is daar arm, dus weinig haat en nijd door verschil tussen arm en rijk.. De tour duurde zo'n 3u en leidde ons ook langs alle wel en niet toeristische markten, waar hier en daar de piranha's (opdringerige straatverkopers) goed hun best deden. Gelukkig was onze gids berucht in deze kringen als 'die irritante witte' (voor ons helemaal niet wit: een latino uit chili). Hij hielp ons goed met afdingen en zelfs de bananen kregen we voor een topprijs! Helaas komt 98% van de producten uit Zuid-Afrika, want Mozambique heeft nauwelijks landbouw of industrie (door 20jr burgeroorlog en marktoverheersend buurland heeft niemand er geinvesteerd).
We eindigden bij de tennisclub, waar onze gids speelde. We hebben daar gratis lunch en sangria gekregen en zijn door de minister van financien naar huis gebracht. Ja, we dachten het niet, maar we bevonden ons echt onder de upperclass daar!
Thuisgekomen gingen we in de relax en genoten we van de aankoop van 2 flessen allerbeste rum (samen nog geen 5 euro). Rond etenstijd werden we gevraagd mee te helpen met het voorbereiden van de seafood braai. Dus ipv oliebollen bakken hebben we dit jaar tot onze ellebogen in inktvissen gegraaid. We hebben samen zo'n 20 calamari's (octopussen) gereinigd van ingewanden, huid en inkt! Zie daarna maar eens lekkere frisse handen te krijgen...
De braai was ready om 23.30u. Beetje later dan gepland, maar beter laat dan nooit. Onze persoonlijke snoop dogg (Mattheus de bungelaar, want hij droeg doeken zonder ...) bleek de situatie toch niet helemaal onder controle te hebben. Het feit dat zijn compagnon (onze eerdere gids) al enige uren ladderzat was, werkte natuurlijk niet echt mee. Het eten was heerlijk (onze inktvissen natuurlijk het beste, uiteraard). Om 24u waren alle moeilijkheden weer vergeten en stak Mattheus als een kleine jongen vrolijk zijn 5 vuurpijlen af. We genoten ervan dat er niet zo'n belachelijke rookwolk ontstond van vuurwerkverspilling, want meer dan die 5 pijlen was er niet bij in de buurt :) Helaas geen ABBA in Mozambique, maar dat heb ik gisteren even ingehaald :-D
George, onze gids was intussen op zijn toppunt van mannelijke irritantheid gekomen en liet mij ($$) geen moment met rust. Zeer hinderlijk. Uiteindelijk was hij zo dronken dat mn nieuwe australische bondgenote hem ervan kon overtuigen dat we lesbisch waren en dat ik haar bitch was en dat hij bij me uit de buurt moest blijven, omdat ze anders "link werd". Op de een of andere manier schrikte hem dat toch af :-D
ML lag ondertussen met hevige kolieken op bed, de braai van tussen de middag was niet helemaal lekker gevallen. Maar ML maakte zich er niet zo druk om, moest wel de hele nacht naar de plee rennen though, tussen alle feestende mensen door. Gelukkig viel het niet zo op, ze kwam zelfs wel stoer over, want iedereen dacht dat ze te veel had gedronken ;-)
Volgende dag lag ML vnl te kronkelen in bed en op de bank. Ik bracht haar af en toe wat te eten / drinken, maar dat hielp niet echt mee. Ik sloot vriendschap met 2 britten (ze heetten dan ook John and Harriet :-)) en wandelde met hen een paar keer op en neer naar de markt. George liet me nog steeds niet met rust, dus we waren blij toen we om 18u op weg naar de bus konden. Het was heerlijk om in de luxe van Intercape bus achterover te liggen. Voor we het wisten hadden we de grens bereikt. Daar kregen we de cultuurshock van ons leven toen we de ZA-se tankstation inliepen en daar alle dingen aantroffen die je maar kunt bedenken, netjes geordend en goed gekoeld. Zelfs mijn langverwachte en nooit gevonden melk was er aanwezig. Ik werd er zelfs een beetje sentimenteel van. Dat wordt nog wat strax in NL.. De rest van de weg zijn we in een diep coma gevallen. Ineens waren we (een uur te vroeg) in Pretoria. We vonden vrij gemakkelijk een aardige taxichauffeur met de nieuwste auto die ik hier als taxi heb zien rondrijden (VW Polo), hoewel de portieren en kofferbak toch niet helemaal naar behoren functioneerden. Hij bracht ons in een paar minuten thuis en voor we het wisten lagen we weer te tukken in onze heerlijke schone, vlooi- en zandvrije bedjes in het Medical Guesthouse! Wat was het fijn om weer thuis te zijn!!!! Ik maakte mn oud en nieuwkaart van "de groep" open, erg mooi gemaakt!!
Vandaag onze eerste dag co-schap deel II. Tviel uiteindelijk toch wel mee. Al weer veel geleerd.
Nu zijn we dan weer in het vertrouwde Hatfield en staan op het punt om traditioneel Zuid Afrikaans te gaan eten in een restaurantje hier, samen met onze duitse huisgenoten, Anna en Frances.

Tot de volgende keer maar weer! xXx

ps. Post is nog steeds niet aangekomen, dus mss toch geen goed idee om ons hier post te sturen :-(
ps2. Jay, de ambulances en politieauto's hier klinken net als jouw tandartsboor!