Hebben jullie even een uurtje?

Deel 1: Weekendtrip naar Joburg

Afgelopen weekend durfden we dan eindelijk de uitdaging aan om in de chico te stappen en gewoon naar Joburg (Johannesburg voor hen die "abreviations" niet snappen :-p) te rijden. Reden voor deze plotselinge uitbarsting van dapperheid was uiteraard een man, haha :-D
Chris Chameleon (ex-Boo!) zou namelijk gaan optreden in Die Blou Hond en dat kon $$ uiteraard niet missen. Terwijl ML de snelweg trotseerde, zat $$ de routebeschrijving van de B&B in haar bevende handjes te bestuderen. Maar alles viel enorm mee! We reden in een keer goed, raakten niet verdwaald in enge sloppenwijken, kwamen geen enge mensen tegen, werden niet gecarjacked, crashten niet op de highway, hoefden zelfs niet eens door rood te rijden. Een half uur eerder dan afgesproken waren we bij Stander B&B in Linden, Joburg. De elektrische beveiligingsgate ging voor ons open en we werden verwelkomd door Louis en Nicola Stander (ouders van Ampie, ex-Boo!) en hun twee hondjes. Super aardige mensen (en erg lieve hondjes, wv 1 de benigne pitbull Roxette (ML hield zich erg goed!!!))! We werden naar onze "kamer" gebracht, appartement is eigenlijk een beter woord. Enorme living (woonkamer) in oma stijl, maar met alle moderne luxe (teevee, dvd, magnetron, waterkoker, welkomstdrankje (port), thee, koffie, melk, boekenkast (incl. Nelson Mandela's "A Long Way To Freedom"). Ook nog een enorme slaapkamer (met babyledikantje) en enorme badkamer (met ligbad). Wat een luxe! Daar moesten we ons even in wentelen.. Helaas waren we onze bikini vergeten, anders hadden we ook nog een duik in het zwembad kunnen nemen :-(

Even later was het al tijd om naar Die Blou Hond te gaan. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, behalve dat tijdens het concert een 3 gangen maaltijd zou worden voorgeschoteld. De venue bleek om de hoek (3 minuten in de car) en de poort was nog gesloten, want we waren weer veel te vroeg, net als vele anderen, dus stond er een hele file op de rijbaan naast de poort. Stipt op tijd mochten we naar binnen. Weer kwamen er 4 honden ons tegemoet rennen (hebben ze hier soms overal honden??) en die begonnen daarna vrolijk territorium af te bakenen (de auto's kwamen niet ongeschonden uit de strijd). Bij aankomst werd je naam gevraagd, want er was een tafelschikking gemaakt. "Oh, jij bent Susan? Jij bent toch dat meisje uit Holland? Ik heb begrepen dat je Chris persoonlijk kent? Kom maar mee!" Daar zaten we dan helemaal vooraan :-). Onze tafelgenoten waren helaas niet heel boeiend, dus we moesten het met elkaars stralende gezelschap doen.. Het publiek varieerde trouwens van oud naar jong, van gothic naar kouwe kak, erg grappig! Al snel bleek dat we in een soort parallel universe vol weirdo's terecht waren gekomen! Phillip en Susan (de eigenaars) waren zo honden obsessed dat al het eten in hondenbakken werd geserveerd (soep compleet met stinkend hondenkoekje in het midden drijvend) en dat iedere keer dat er iets gezegd werd door de microfoon ze eerst gingen blaffen / huilen als een hond om de aandacht te trekken. Echt te vaag! Deels echt heel debiel, aan de andere kant deed het me ook wel weer aan de Boo!wereld denken, dus ook wel weer grappig..
Na de soep was het dan tijd voor Chris. Onder luid gehuil en geblaf kwam hij op. Hij praatte helaas in afrikaans, dus voor ons soms moeilijk te volgen.. Zolang hij met zn verhaal bezig was en "stadig" sprak konden we het prima volgen, maar zodra hij dan bij de clou van het verhaal kwam ging zn tempo ineens als een gek omhoog, zodat we zn grapjes steeds niet snapten. Maar twas toch erg grappig! Hij begon met Boo!ble, het mooiste nr van Boo! (vind ik), erg mooi! Daarna zn hele Ingrid Jonker repertiore. Tussen ieder nummer door weer hele verhalen en grapjes. Toen wat engelse nrs en tot slot zelfs "Lyke your type"!!! Erg cool, dat nr had ik al erg lang niet gehoord! Halverwege het concert vertelde hij het publiek hoe hij nu ook de NL-se versie van de gedichten aan het instuderen is voor zn optredens in NL en toen zei hij "Ik geloof zelfs dat ik iemand uit NL herken hier in de zaal!" (naar mij wijzend). Ik dus lachen. Toen ging ie een hele tijd verder praten in het NLs! Erg cool, de rest van de zaal begreep er nix van :-D
Na het concert kregen we hoofdgerecht en toetje (ook in hondenbakken), maar het eten zelf was goed te doen! Bij weggaan liepen we een signerende Chris weer tegen het lijf, dus maakten we nog even een babbeltje. Heel grappig hoe hij in NL nooit NLs kan spreken en nu ging het hele gesprek ineens in het NLs. Ik hem hem nog nooit zo aardig, gezellig en oprecht meegemaakt als dit keer (verandering van klimaat doet toch echt wonderen!).
Voldaan en erg vrolijk gingen we terug naar "huis" en vielen daar in een heerlijk diep coma tot de volgende ochtend. Om 9.00 stond er in de huiskamer van de familie Stander al een heerlijk ontbijt op ons te wachten met oa (kleine selectie): diverse soorten verse vruchten, thee, koffie, toast, croissants, muffins, alle soorten beleg, op verzoek scrambled eggs met bacon en cheese (cheeeeeeeeeeeeese, grommit!), yoghurt, ..... Wat een ontzettende verwennerij. Kvoelde me echt in de watten gelegd, zoals je je voelt als je sinds heel lange tijd weer bij je ouders hebt geslapen en je moeder je daarom ontzettend in de watten wil leggen (dus mam, je weet wat je strax te doen staat!) :-D Tijdens het ontbijt met Louis en Nicola gepraat over ZA, NL en Boo!
Na al het vuil van de afgelopen 7,5 week in het ligbad eraf te hebben geweekt, gingen we weer op pad..

Op naar het Apartheids Museum. Dit museum vertelt het verhaal van de apartheid (het kunstmatige scheiden van zwart en wit in zuid afrika) en hoe door oa Nelson Mandela hier uiteindelijk een einde aan kwam. Het verhaal gaat vanaf de aankomst van de eerste kolonisten (NL-ers / boers) en het verdringen van de zwarte bevolking tot de aankomst van de britten (die de NLse vrouwen en kinderen in concentratiekampen afslachtten) tot het verdrag tussen de britten en de NLers om samen de economie tot bloei te brengen over de ruggen van de zwarte bevolking. Hoe de zwarte bevolking in opstand kwam en uiteindelijk pas rond 1990 het apartheids regime viel. In 1994 was er voor het eerst een democratische regering aan de macht! Ik vond het echt vreselijk aangrijpend om dit alles te aanschouwen. Begrijp "van lieverlee" (kbegin woorden van ML over te nemen ;-)) waar al die haat van de zwarten tegenover de witten vandaan komt hier. Het is een wonder dat ze zover zijn gekomen! Je gaat je gewoon bijna schamen voor je huidskleur door al die koloniale verhalen. Ik heb intussen ook wat afkeer tegenover het afrikaans en de afrikaners en hoe ze zich nog steeds beter voelen dan de echte afrikanen. Niet allemaal natuurlijk, het is nooit zo zwart wit (je hebt ook coloured, hahahaha, inside joke!)
Ontdaan en wat gedeprimeerd kwamen we uit het museum. Maar tegen de tijd dat we thuis kwamen waren we wonder boven wonder in een feeststemming als nooit tevoren, dus… tijd voor wat meer van het pretoriaanse uitgaansleven!! Samen met Frances, Anna, Christian, Joris, Linda en Ati (3 duisters, 3 Nlers en 2 nigerianen) gingen we Hatfield in. Was erg gezellig!

Zondag sliepen we lekker uit en gingen toen op aandringen van Frances naar Hartbeespoortdam (voor ons de 2de keer). Kabelbaan bleek buiten werking en het meer onbereikbaar, dus strandden we op een terrasje met wat verfrissingen. Thuis brak de hel los door botsing tussen Frances' karakter en.. naja, eigenlijk alleen door Frances' karakter.. Maar gelukkig is sinds gisteren het klimaat (zowel thuis als buiten) opgeklaard.. Wat een klein beetje Johnny Depp rum al niet teweeg kan brengen :-D (jammer dat ML door haar on call zijn er niet bij was).

Over naar ML en haar Kalafong avonturen...


Deel 2:

Hallo lieve mensen,
Dit verhaaltje heb ik gisteren geschreven en bij deze volgt de publicatie.

Dit is de eerste keer dat ik echt iets op papier wil zetten. Slechte timing, het is middennacht. Ik ben vandaag on call in het Kalafong zonder Sius (die gaat woensdag weer) en zou eigenlijk mijn ogen dicht moeten doen voor zolang het kan, want het is nog een eind tot 10 uur morgenochtend. Maar ik maak bijzondere dingen mee. Vandaar deze sfeerimpressie.

'Een lange dag in het Kalafong'
Vandaag zijn Sius en ik om 5h45 uit bed gestapt met frisse tegenzin. Dit overkomt ons raar genoeg iedere dag, terwijl we ons eenmaal in het Kalafong weer prima vermaken.
De dag begon met een wardround met 2 consultants, 5 registrars, 5 housedoctors en 16 studenten om 1 bed. Ik hoefde vandaag gelukkig geen patient te presenteren, dus het was niet moeilijk om me in deze menigte te verbergen. Dus ik bleef buiten schot voor onmogelijke vragen en lelijke opmerkingen.
Daarna naar de poli. Het eerste klusje voor mij was het opsporen van 3 patienten in de wachtkamer. Deze dames kwamen voor opname en zouden de volgende dag geopereerd worden. Maar deze dames konden naar huis, want er was 'iets' mis op de gynaeco-OK, waardoor er geen operaties konden plaatsvinden. Uiteraard was het voor de polizusters veel teveel werk om deze dames even te bellen (2 van de 3 hadden een telefoonnummer), dus ze stonden er voor Jan L*l. Als goedmakertje heb ik de dames nieuwe data gegeven, dus volgende week nieuwe kansen voor hen... :)
Vervolgens heb ik zelf patienten gezien met pyelonephritis (nierbekkenontsteking) en CIN-laesies. Ik heb ze allemaal verblijd met papsmears (uitstrijkjes), wat uitleg over hun aandoeningen (daar doen Zuidafrikaanse dokters nauwelijks aan) en uiteraard mijn stralende aanwezigheid. Trouw ga ik iedere patient overleggen met dr Herbst (mijn 'supervisor'). 9 van de 10 keer werpt ze niet eens een blik op de patient en vaart ze volledig op mijn woord. Ik ben inmiddels helemaal gewend aan dit 'vertrouwen', maar het blijft natuurlijk bizar.
Daarna werd ik gevraagd wat papsmears te doen, maar alle onderzoeksbanken waren bezet. Nu heb ik echt geen probleem met gaar materiaal (onderzoeksbank op kniehoogte, een speculum dat dol is en niet opengedraaid kan worden) en het is ook geen probleem om een zaklamp te gebruiken als de electriciteit voor de duizendste keer uitvalt, maar ik ga toch echt niet aan de slag met een kleedje op deze ranzige vloer. Gelukkig kwam Sius me redden voor lunch. Geen gezellige lunch, want we moesten ons verdiepen in antihypertensiva (bloeddrukverlagers) in de zwangerschap. Sius moest namelijk een patient presenteren hiermee aan prof P, dus die kon de medicatie zelf ook wel gebruiken :)
's Middags was ik op casualties (eerste hulp). Dat is werkelijk de grootste chaos die je je kunt voorstellen. Tientallen patienten met verschillende kleuren stickertjes op het voorhoofd zitten/liggen/hangen/dweilen op stoel/bed/tafel/vloer in een veel te kleine ruimte. Onder de rode stickertjes regende het miskramen. Toen ik weer op een patient werd afgestuurd bleek ze een raar oranje pak te dragen (ongeveer dezelfde als 1 van de broeken die Sius regelmatig draagt in het Kalafong, omdat ze die als erg netjes beschouwd... haha). Na goed kijken zag ik dat ze vastgeketend was aan het bed. Ik had dus te maken met een bajesklant. Dat is geen bijzonderheid in het Kalafong. Volgens mij is de bajes daar huisleverancier :) Geregeld zie je mannen met aan elkaar geketende benen voortschuifelen door de gangen. Bij obstetrie heb ik ook weleens een bajesklant opgenomen, alleen was zij ongeketend en had slechts vrouwelijke bewaking naast zich. Had ik nu dan te maken met een gevaar voor de samenleving? Anyway, in deze houding kon ze me niet veel maken...
Gek, even een sprong uit het verhaal, ik heb een week of 4 geleden blaasjes gehad op al mijn vingertoppen (doorsnede 1-2mm, synchroon in fase, verschillende dermatomen). Virusje van niet al te schone patient? Sindsdien douche ik mijn armen in alcohol na ieder patientcontact en heb ze niet meer gezien. Maar nu ontdek ik dus dat ik ze op 4 tenen heb. Heb ik nu een menselijke variant van (mond&)klauwzeer? Mijn mond is oke, hoor. Maar ik ben benieuwd naar suggesties. En ik denk overigens niet dat ik er aan dood zal gaan :)
Vanavond heb ik geassisteerd bij MVA's (leegschrapen van baarmoeders na incomplete abortussen). Erg leuk, want ik mocht voor anesthesist spelen. Dormicum (dat slaapgoedje met retrograde amnesie) geven, zodat patient lekker high wordt. En spuiten klaarmaken met oxytocin en lignocain (de Zuidafrikaanse versie van lidocaine?). Toen we klaar waren moest de dronken patient naar een andere zaal. Uiteraard was in een straal van 10 zalen geen rolstoel te vinden, dus heb ik de patient op een bewegende postoel getransporteerd. De postoel kwam uit 1892 (ruwe schatting) en de po zelf was natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Dus mevrouw de patient en ik lieten een bloedspoor achter over het gehele traject. Jullie merken, je wordt vanzelf creatief in deze omgeving. Het was de eerste dat ik oprecht baalde, dat ik dit niet kon vastleggen m.b.v. een foto.
Laat in de avond werd ik nog gestuurd om wat bloed te prikken. De mevrouw in kwestie had kanker, was HIV positief en was in een actief delier geschoten. Voor het eerst heb ik het prikken geweigerd, want na meer dan 16u bezig te zijn had ik geen zin in een prikaccident door zwaaiende armen en benen. En nu is het dus even rustig (afkloppen!) en zit ik in mijn Kalafong slaapkamertje... en we zullen zien wat de nacht gaat brengen!
Dit was het :-)

Kusjes en chocolaatjes van $$ en ML!

BTW. Hij keek echt naar mij!!!