weer veel te vertellen..

Beste mensen,

Wat hebben we een tijd niets laten horen... Inmiddels zijn we in Swaziland en genieten hier weer enorm van al het natuurschoon (en niet te vergeten alle portretten van king Mswati III, die echt in iedere ruimte aanwezig zijn). Maar vanaf het begin:

Surviving Sabie
Onze laatste weekendtrip vertrokken we met 6 man (Frances, Anna, Christian, Joris, $$, ML) sterk naar Sabie. Ons internationale gezelschap was een werkelijke Nederland-Duitsland confrontatie, maar dat drukte de pret niet.
Vrijdagavond arriveerden we in Sabie (dichtbij het Krugerpark) en hebben we bijna niet meer kunnen presteren dan hangen op de bank (studentenavond in Hatfield bleek geslaagd en 5 uurtjes slaap was iets te weinig om de dag in Kalafong fit te overleven). We zijn even in de auto gestapt om de glow in the dark mushrooms te bezichtigen bij een waterval van 60m. Alsof dat nog niet genoeg avontuur was, begaf onze car het onderweg. Enorme herrie vanaf het rechtervoorwiel. Dat werd demonteren! Als echte autoexperts hebben we (samen met wat mannelijke assistentie) wat lukrake trappen afgevuurd op het spatbord rondom de remschijf. En 5 minuten later vroemden we weer vrolijk verder.
Zaterdag waren we er echter helemaal klaar voor. We gingen voor iets spectaculairs: kloofing (canyoning, zie google). Na een half uur wandelen arriveerden we klaar voor de strijd bovenaan een rots. De eerste actie werd een jump van een meter of 4 in de rivier (en uiteraard was deze actie zo leuk, dat we hem meteen herhaald hebben). In no time waren we gewend aan het koude water. De komende uren vulden we met door de rivier zwemmen, klauteren, onder watervallen zwemmen, paalklimmen en alle andere mogelijke glibberende bewegingen om vooruit te komen. Na maar liefst 4,5u bereikten we onderkoeld ons eindpunt, dachten we. Voor we aan de klim de kloof uit konden beginnen moesten we eerst nog door een ijskoudmeer zwemmen om onder de grote Mac Mac Fall door te zwemmen, wat uiteindelijk toch niet doorging, omdat de fall te heavy was.. :-( $$ en ik waren de enige die na al deze inspanningen nog een brede lach op ons gezicht hadden. Toen we in de car terug zaten kwam er bij Joris ook een brede glimlach op het gezicht. Als man zit je niet iedere dag tussen 2 halfnaakte (alleen in handdoeken gehulde) vrouwen op de achterbank.. :-D
De laatste dag in Sabie gebruikten we om met de chico door Blyde River Canyon te scheuren. Heerlijk, die bergweggetjes met super uitzicht. Erg mooi!

Baai Baai Braai..
Onze laatste week in Kalafong verliep hetzelfde als alle 7 ervoor.. (behalve dat we alle normaal zo irritante handelingen en diensten nu met een sentimentele glimlach tegemoet konden treden). Onze inspanningen bleken toch op juiste waarde geschat te worden, want op onze eindbeoordelingen pronken nu een 9 ($$) en een 10 (ML)!! Nerds dat we zijn, haha!
Vrijdagavond brak het belangrijkste moment van de week aan.. onze afscheidsbraai in het medical guesthouse. Eerder die dag hadden we voor 800 randjes (dikke 100 euri) inkopen gedaan samen met onze braaiheld Christian. Alles verliep onverwacht soepel en om 19u waren we helemaal klaar voor de eerste stukken vlees. Het gezelschap bestond uit alle huisgenoten, toekomstige huisgenoten, NL-se vrienden van huisgenoten en dr. Ken met vriendin Car-La. Ik, ML, kan net als bijna alle aanwezigen slechts vertellen dat de avond heel erg gezellig was. Voor de precieze details verwijs ik jullie naar $$ (en Ken, die beide BOB waren).
$$: Het eten was weer heerlijk, de wijn, bier en cider vloeiden rijkelijk en de sfeer was opperbest. Toen al het vlees en bier op was rond 22u hebben we de 10 overgebleven feestgangers in 2 chico's geladen (onze oranje held en de donkergroene Mary Jane van dr. Ken; wat heeft iedereen hier toch n speciale relatie met zn chico :-)) Op naar de Odds, n hippe tent volgens onze duitse deskundigen. Eenmaal binnen werd dr. Ken er meteen weer uitgetrapt vanwege zn korte broek en de rest van ons besloot een pot te maken. Inleg? Ach waarom zouden we ook voor minder dan 100 randjes gaan? (Dit lijkt misschien niet veel voor jullie europeanen, nl dikke 10 euri, maar voor afrikaanse begrippen is dit een wereld kapitaal waar je 3 dagen van kan leven, op zn minst.) ML voelde zich dus genoodzaakt optimaal van deze middelen gebruik te maken en ging over op de wodka-lime (net als alle andere dames behalve moi). Het werd met de minuut gezelliger en iedereen sloeg amicaal aan het dansen op de wat we in NL normaal als ondansbare negermuziek bestempelen. We hadden het erg naar ons zin, totdat we na een onbestemd aantal uur vriendelijk doch dringend verzocht werden de toko te verlaten, omdat feestganger Natascha en haar aziatische alcohol intolerantie het begaven.. Ik bracht de oranje chico met inhoud weer veilig naar huis. Tot ML drong het pas thuis door dat het niet per se noodzakelijk was om de hele rit in het engels te praten tegen alle NL-se medepassagiers, hahaha! De bob zijn mag dan een tikkie saai zijn, maar je lacht je wel rot de volgende dag als jij als enige alle leuke anekdotes kunt vertellen over de rest ;-)
En uiteraard ben ik, ML, $$ erg dankbaar voor dit geheel. Overigens verstond iedereen me wel perfect onderweg, haha!
De volgende morgen was eigenlijk niemand topfit. Ook wel enigszins logisch. Dus op zijn elfendertigste hebben we al onze spullen gepakt en om 12.30u waren we echt ready to go! Snel afscheid van onze huisgenoten (op zijn Zuid-afrikaans met de nodige hugs) en daar gingen we.
Het plan was om naar Swaziland te crossen. Onderweg kwamen we tot de conclusie dat dit plan iets te ambitieus was. De grenzen sloten namelijk om 16u. Dus na een extra nachtje Zuid-Afrika gingen we echt...

In zn 2 door Swaziland!
40 km voor de grens met Swaziland hield de weg ineens op. Asfalt ging over in dirtroad, maar de bergen bleven :-) Tja, we konden niet veel anders doen dan terug naar zn 2 en gasgeven.. Onze chico bleek dit kunstje perfect te beheersen! Grote plassen werden van te voren uitgetest met een stokje, om daarna met perfect ingeschatte snelheid door de chico overwonnen te worden (erg gave modderopspattingen beiderzijds). In Swaziland kregen we een liftster kado van een beveiligingsmannetje op een soort controlepost. Weigeren betekende geen doorgang, dus wat konden we anders? Een dorpje verder zetten we haar weer af en crossten we weer gezellig samen verder. Ik ($$) aan het stuur probeerde echt met al mn macht de koeien te ontwijken, maar dit lukte maar net, want die domme beesten stopten gewoon niet, erg enge erlebnis..
Aan het eind van de middag bereikten we Mlilwane Nature Sanctuary, waar we nu al 2 dagen vertoeven. Een leuke backpacker op een bijna idyllische locatie (in een natuurreservaat met bergen op de achtergrond en wrattenzwijnen en impala's in de achtertuin). Gisteren hebben we de plaatselijke berg (Execution Rock) bestegen op een moordend tempo. We sloten een bondgenootschap met een Zweed, Australier, Canadese en NL-er. De eerste 2 waren werkelijke berggeiten en wilden het liefst met 80km/h de berg oprennen. Nu zijn we geen watjes, maar dit kostte ons wel ongelooflijk veel energie en zweet! Aan de voet van de top besloten we op een rustiger tempo verder te gaan. Een klein half uurtje na deze twee geiten bereikten ook wij de top. Het uitzicht was prachtig en we hadden zelfs op deze grote hoogte geen neigingen tot executions :-) We dachten het op de terugweg te kunnen doen zonder deze 2 doorgewinterde berggeiten, maar na enorm verkeerd gelopen te zijn op weg terug naar Sondzela, belandden we ineens in wat ons een fata morgana leek.. Ineens was daar een (zoals ML het bestempelde) berghut. Achteraf bleek deze berghut niets minder te zijn dan het gebruikelijke vakantie resort van Zijne Koninklijke Hoogheid (buig) Prins Bernhard, moge zijn ziel in vrede rusten... Vervuld van plotselinge vaderlandsliefde genoten we van onze appletizer (=verfrissend drankje) en rustten eventjes uit. Met frisse moed liepen we langs de hippo vijver (inclusief crocodil) weer naar huis. 's Avonds aten we mee bij de BP-er en proefden de plaatselijke Impala met pompoenmoes en heerlijke salade en baie baie rijst rijst.
Vandaag was het dan eindelijk zover. ML ging de uitdaging aan en zette haar kont neer op een "knol". We gingen horse back riding doen door het park. Tempo was niet bepaald opwekkend, maar het was wel erg mooi om zo dicht bij alle dieren te komen zonder dat ze weg renden! ML hield zich goed op haar knol (ML: NATUURTALENT, al zeg ik het zelf), dus dat is voor herhaling vatbaar (ML: of niet..). Na een frisse duik in da pool zitten we dan nu eindelijk weer ns achter de lokale compu om jullie op de hoogte te brengen..
Morgen vertrekken we richting de Drakensbergen op de grens van Zuid-Afrika met Lesotho. Waarschijnlijk blijven we dan weer wat dagen uit de lucht wat betreft phone en internet.

To be continued..... ML en $$

p.s. De laatste dagen al 2 keer in een irish pub gedineerd (ierse pub is altijd goed he?!) en in de laatste hadden ze zowaar een Shark reclame bordje staan!!! Rock on!!